Τον βρήκα χαράματα μεγάλης Πέμπτης του 2019 δεμένο στη βρυσούλα στο παρκάκι μεταξύ Ούλοφ Πάλμε και Γαζίας στου Ζωγράφου. Τον μάζεψα για να μην περάσει τη νύχτα του εκεί, και «αύριο να δω τι θα τον κάνω». Δεν είχα ούτε σκοπό να τον κρατήσω, ούτε δυνατότητα· είχα ήδη σκύλο και γάτες, και μικρό διαμέρισμα. Το απόγευμα τον πήγα στον κτηνίατρο να δω αν ήταν τσιπαρισμένος. Εκεί με δάγκωσε πρώτη φορά όταν πήγα να τον βάλω μέσα στο κτηνιατρείο. Έμαθα αργότερα ότι φοβάται τα κτηνιατρεία γιατί τον πηγαίνανε για πλύσιμο και κούρεμα και φοβήθηκε τη μηχανή του κουρέματος. Ήταν τσιπαρισμένος. Μετά που μου έδεσε το χέρι η κτηνίατρος, πήγαμε στο τμήμα Ζωγράφου να δηλώσω ότι τον βρήκα. Δήλωση απώλειας δεν είχε γίνει. Και μετά σπίτι και «αύριο να δω τι θα τον κάνω». Αργότερα πήγα στον Ευαγγελισμό να με ράψουνε· μου είχε ανοίξει την παλάμη σαν ψωμάκι του hot dog.
Δεν ήταν εύκολα τα πράγματα, αλλά έπρεπε να βρω κατάλληλο άνθρωπο να τον δώσω, όχι απλώς τον πρώτο τυχαίο. Φιλόζωοι της γειτονιάς κάνανε αναρτήσεις για λογαριασμό μου στα φέισμπούκια κλπ – εγώ τέτοια δεν έχω. Κάποιοι εξέφρασαν ενδιαφέρον. Άλλοι αναγνώρισαν τον Bruno από τις φωτογραφίες κι άρχισαν να μου δίνουν πληροφορίες. «Τον πήγαινε βόλτα μια κοπέλλα στην Πανεπιστημιούπολη, αλλά πάει καιρός τώρα», «τον παρακολουθούσε ο Μαραφέλιας νομίζω», «μα τον ξέρω τον ιδιοκτήτη, δούλευε στο μαγαζί του η κόρη μου, ακόμα της χρωστάει λεφτά» κι άλλα παρόμοια. Από αλλού έμαθα ποιοί εγκαταλείψανε τον Bruno εκεί που τον βρήκα. Τους πήρα τηλέφωνο. Κι εκείνοι στο δρόμο τον είχαν βρει ένα μήνα νωρίτερα και τον πήραν για να τον κρατήσουν, αλλά τους δάγκωσε και τρομοκρατήθηκαν. Οι φιλοζωικές ήταν γεμάτες, ο δήμος είχε εξαντλήσει τα κονδύλια του, κανείς δεν ήθελε το σκύλο, οπόταν τον δέσανε εκεί που περνάνε φιλόζωοι με τα σκυλιά τους για να τον βρει κάποιος. Κάπου εκείνες τις μέρες με σταμάτησε κι ένας άγνωστος στο δρόμο: «συγνώμη, ο Bruno είναι αυτός;». Όχι μόνο ήξερε το σκύλο, αλλά είχε και το τηλέφωνο του ιδιοκτήτη και μου τό ‘δωσε. Έμαθα ότι τον είχε πάρει δώρο για τα γενέθλια της κοπέλλας του, αλλά μετά χώρισε το ζευγάρι και πήρε εκείνη τα πράγματά της κι έφυγε και του άφησε το σκύλο. Έτσι σιγά-σιγά άρχισε να δημιουργείται μια σπασμένη εικόνα της ζωής αυτού του άμοιρου ζώου, σαν puzzle που του λείπουν τα μισά κομμάτια.
Είχε περάσει σαράντα χέρια κι ογδόντα τρικυμίες. Από τον ιδιοκτήτη στην καθαρίστρια της καφετέριας του, που τον είχε κλεισμένο σ’ ένα υπόγειο ή μαγαζί μέχρι που δάγκωσε το γιο της, κι από κει στον εκπαιδευτή και σε μια πανσιόν σκύλων στα βόρεια προάστια για τέσσερεις μήνες, δηλαδή σε κλουβί για τέσσερεις μήνες, και μετά στο φίλο του ιδιοκτήτη και σ’ αυτούς που τον βρήκανε στο δρόμο και τον έδεσαν στο παρκάκι όπου τον βρήκα εγώ. Και μπορεί να λείπουν κι άλλα κομμάτια του puzzle.
Στο μεταξύ μου μετέφερε επίσημα ο ιδιοκτήτης την κυριότητα του Bruno και βρέθηκε μια κοπέλα που τον ήθελε με πλήρη γνώση του ιστορικού του, και μου φάνηκε πολύ κατάλληλη. Μετά από μια σταδιακή εξοικείωση τον πήρε τέλη Μαΐου. Τις επόμενες δυο βδομάδες την δάγκωσε δυο φορές και μου τον έφερε πίσω. Έτσι κατέληξε εκείνο το «αύριο να δω τι θα τον κάνω» σε δεσμό εφ’ όρου ζωής, και πρέπει τώρα να φροντίσω να μην μου τελειώσει ο Bruno πρόωρα τη δική μου πριν τελειώσει φυσικά η δική του.
Τα βρώμικα παιδιά είναι ευτυχισμένα παιδιά
Γι’ αυτό λοιπόν, αν ξέρετε περισσότερες λεπτομέρειες από τη ζωή του Bruno με τον ιδιοκτήτη του ή αν ξέρετε ποιός μπορεί να ξέρει, και που μπορώ να βρω την πρώην του και την καθαρίστρια, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου. Ιδιαίτερα πληροφορίες που μπορεί να φαίνονται τελείως ασήμαντες, μπορεί να είναι οι πιο σημαντικές. Να, με ένα υποθετικό παράδειγμα, αν ο ιδιοκτήτης έδερνε το σκυλί όταν ήταν μεθυσμένος, είναι σημαντικότατο να ξέρω αν μεθούσε με ουίσκυ ή με ούζο, για να μην ξαναπιώ εγώ ποτέ αυτό που έπινε εκείνος και την μυρωδιά του οποίου συνέδεσε ο Bruno με την κακοποίηση.
Ο ιδιοκτήτης λέγεται Γιώργος Ήλιοβιτς (συχνά και με λατινικά George Iliovic), είναι ομοεθνής από την Συρία, και έμενε όταν είχε τον Bruno Ηρώων Πολυτεχνείου 80, ψηλά τέρμα Παπάγου απέναντι από το 1º ΕΠΑΛ. Οι τότε γείτονες εκεί μπορεί να ξέρουν πολλά. Είχε τις καφετέριες Βαβέλ και Hubble Bubble στη λεωφόρο Παπάγου, και άλλη μια νομίζω εκεί πολύ κοντά. Ήταν υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος το 2019 με την παράταξη του Θώδα και πήρε 27 σταυρούς.
Η πρώην του λέγεται Alma (δεν ξέρω αν είναι το επίσημο όνομά της ή σύντμηση των Alexandra-Maria), είναι από την Ρουμανία, σπούδασε ιατρική, έκανε την αγροτική της θητεία στην Αρκίτσα και δούλευε το 2019 σε κάποιο νοσοκομείο στην Αθήνα. Δεν κατάφερα ποτέ να την εντοπίσω.
Η καθαρίστρια μπορεί να είναι Γεωργιανή, δεν είμαι καθόλου σίγουρος, και έμενε στο Νέο Κόσμο. Ούτε εκείνη κατάφερα να την εντοπίσω. Χαρακτηριστικά ο Ήλιοβιτς, που ήταν εργοδότης της και της έδωσε και τον Bruno, μου είπε ότι δεν ξέρει πως την λένε.
Ο φίλος λέγεται Uday, είναι Σύρος, και είχε δουλέψει στις καφετέριες του Ήλιοβιτς. Τον εντόπισα στη δουλειά του σε μια καφετέρια με ναργιλέδες στην Κολοκοτρώνη στο Χαλάνδρι και συμφώνησε να συναντηθούμε και να μου διηγηθεί τα του Bruno στο επόμενο ρεπό του. Μετά έγινε άφαντος. Έμαθα εκ των υστέρων ότι δούλευε στην ίδια καφετέρια και ο Ήλιοβιτς, ο οποίος προηγουμένως είχε κάνει ότι μπορούσε για να με εμποδίσει να βρω τον Uday, οπόταν βγαίνει κάποιο συμπέρασμα. Το μόνο που ξέρω είναι ότι σύμφωνα με τον Ήλιοβιτς ο Uday είχε τον Bruno ένα χρόνο, ενώ ο ίδιος ο Uday μου είπε ότι τον είχε δυο βδομάδες όλο κι όλο.
Ο εκπαιδευτής λέγεται Θοδωρής Τριάντης, είχε κάποτε κατάστημα στην Καισαριανή και βρίσκεται τώρα στο Ελληνικό. Ήταν επίσης στην επιτροπή ζώων του δήμου Ζωγράφου. Μια πηγή μου είπε ότι τον έχει δει να κάνει το λεγόμενο ζίου-ζίτσου: βουτάς το σκυλί απ’ το σβέρκο, του βάζεις τρικλοποδιά και το πετάς χάμω, κάθεσαι πάνω του και το ακινητοποιείς, και μετά το κοιτάς στα μάτια μέχρι να γυρίσει το βλέμμα του αλλού, «για να μάθει ποιός είναι το αφεντικό». Τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα, με αποτέλεσμα τον εξής διάλογο: «Το ζίου-ζίτσου, ναι, αλλά δεν θα σας το συνιστούσα για τον Bruno». «Καλά, εγώ δεν θα το έκανα αυτό ποτέ σε κανένα σκυλί, αλλά θα ήθελα να σας ρωτήσω αν το κάνατε εσείς στον Bruno». «Κύριε Πανούση με προσβάλλετε». Όποιος καταλαβαίνει τι σημαίνουν αυτά ας με φωτίσει κι εμένα, γιατί εγώ το «για τον Bruno» δεν καταφέρνω να το ευθυγραμμίσω με το «με προσβάλλετε». Αυτό που ξέρω πάντως είναι ότι ο Bruno δαγκώνει αν τον κάνεις να χάσει την ισορροπία του, αν τον ακινητοποιήσεις και αν τον κοιτάς στα μάτια (το τελευταίο όχι πια μαζί μου).
Η πανσιόν τέλος ήταν – σύμφωνα με ιδιαίτερα αβέβαιες πληροφορίες – κάπου ψηλά προς Βαρυμπόμπη, Άγιο Στέφανο, από κει μεριά.
Όποιος ξέρει κάτι για όλα αυτά, ας επικοινωνήσει παρακαλώ μαζί μου.
Καλλιτεχνική επιμέλεια διακόσμησης χεριού: Bruno